Nakoniecznikoff-Klukowski Przemysław
Pseudonimy: „Błyskawica”, „Czarny”, „Kruk”, „Garda”,
Stopień wojskowy: podpułkownik/pułkownik
Komendant Okręgu Kraków AK,
Zastępca Komendanta Głównego AK,
Młodość i wojsko
Urodzony 1.VI 1896 w Tyfilisie (ówczesna nazwa Tbilisi w Gruzji). Syn Franciszka i Elżbiety z d. Klukowska. Używał tylko swego rodowego nazwiska Nakoniecznikoff.
-1909 r. za udział w strajku szkolnym aresztowany i wydalony z gimnazjum.
-uczęszcza do średniej szkole handlowej w Tyfilisie gdzie zdał maturę w 1915 r.
-od 1913 roku dział w Związku Strzeleckim przy "Domu Polskim" w Tyflisie,
-6 sierpnia 1915 r. został powołany do wojska rosyjskiego gdzie skierowano go do szkoły oficerskiej, którą ukończył w 1916 r. jako podporucznik. Walczył na froncie tureckim i perskim.
-po rewolucji październikowej (w listopadzie 1917) wstąpił do Polskiej Samodzielnej Brygady na Kaukazie,
-od 26 czerwca 1918 roku kiedy brygada została rozbrojona działa w Polskiej Organizacji Wojskowej,
-od lipca 1918 r. służy w 4 Dywizji Piechoty Lucjana Żeligowskiego na Kubaniu, gdzie dowodzi najpierw kompanią ciężkich karabinów maszynowych, a następnie batalionem,
-w kwietniu 1919 r. wraca z dywizją do Polski,
-wcielony do 28 pp w Łodzi,
-w 1919 r. awansowany do stopnia kapitana,
-bierze udział w wojnie polsko-bolszewickiej jako dowódca kompanii w III batalionie 28 pp. Od sierpnia do października 1919 walczył na froncie polsko-ukraińskim, a następnie na froncie litewsko-białoruskim,
-22 maja 1920 roku ranny pod miejscowością Gołbia, stracił oko. Do końca wojny przebywał w szpitalu wojskowym. Po wyleczeniu powraca do 28 pp.
-3 maja 1922 zweryfikowany jako kapitan ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty,
-w latach 1923-24 dowódca III batalionu 28 pp,
-31 marca 1924 r. awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 126 lokatą w korpusie oficerów piechoty;
-w latach 1925-1928 pełni funkcję kwatermistrza 28 pp,
-w 1928 r. przeniesiony do 27. Dywizji Piechoty w Kowlu gdzie objął stanowisko komendanta Rejonowego Przysposobienia Wojskowego i Wychowania Fizycznego,,
-w 1929 r. kierownika Urzędu Przysposobienia Wojskowego i Wychowania Fizycznego Dowództwa Okręgu Korpusu w Przemyślu,
-w latach 1932-33 dowodził batalionem 5 Pułku Strzelców Podhalańskich stacjonującym w Samborze. Pułk ten szkolił pułk szkolił rekrutów dla potrzeb Korpusu Ochrony Pogranicza.
-1 stycznia 1933 r. awansowany do stopnia podpułkownika w korpusie oficerów piechoty,
-od 1933 do połowy sierpnia 1936 roku, był zastępcą dowódcy 63 pułku piechoty w Toruniu,
-1935 rok ukończył kurs dla dowódców pułków w Centrum Wyszkolenia Piechoty,
-21 kwietnia 1937 r. przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza z przydziałem na stanowisko zastępca dowódcy Brygady Korpusu Ochrony Pogranicza "Podole" z miejscem postoju w Czortkowie,
Okupacja niemiecka
-w sierpniu 1939 r. zmobilizowany razem z żołnierzami z baonów KOP „Borszczów” i „Czortków” Brygady „Podole” wchodzi w skład 163 Rezerwowego Pułku Piechoty 36 Dywizji Piechoty rez. Którego jest dowódcą,
-w Czortkowie pozostała jego żona Irena i syn Przemysł Wiktor. Zostali później aresztowani przez Sowietów i wywiezieni do łagru gdzie żona Irena zmarła (w 1941 r.). Syn przeżył i w późniejszym czasie przedostał się na Bliski Wschód, gdzie spotkał ojca.
-od 8 września przejął obowiązki dowódcy 36 DP rez. Dowodził 163 i 165 pp podczas bitwy pod Barakiem na kielecczyźnie,
-od 9 września z resztką dywizji przedzierał się w kierunku Wisły, a kiedy jej przejście okazało się niemożliwe rozwiązał 10 września jednostkę nakazując przebijanie się małymi grupami,
-10/11 września w rejonie Solca wraz z grupą oficerów przekroczył Wisłę, i kierował się najpierw w kierunku Lwowa, a następnie na Węgry,
-2 października dostał się do niewoli sowieckiej,
- 9 października udało mu się zbiec i przedostać na Węgry, gdzie był internowany,
-20 kwietnia 1940 roku ucieka z obozu jenieckiego i przedostaje się na Bliski Wschód,
-od września 1940 przebywał na terenie Palestyny gdzie wstąpił do organizujących się oddziałów polskich,
-od maja 1942 roku był dowódcą 9 batalionu Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich,
-od 2 października 1942 r. był zastępcą dowódcy 2 Dywizji Strzelców Karpackich,
-od kwietnia 1943 r. dowodził 2. Brygadą Strzelców Karpackich,
-10 grudnia 1943 roku zgłosił się do pracy w kraju i został przeniesiony do Oddziału VI Naczelnego Wodza i skierowany na specjalistyczne szkolenia,
-29 marca 1944 roku został we Włoszech zaprzysiężony na rotę Armii Krajowej,
-21/22 września 1944 roku zrzucony na placówkę odbiorczą „Rozmaryn” w okolicy Czaryża na terenie Obwodu Włoszczowa. Zrzut przyjęli żołnierze 2 Dywizji Piechoty Legionów AK. Z chwilą skoku został awansowany na pułkownika,
-po skoku przebywał bez przydziału przy 74 pułku piechoty AK i brał udział w walkach prowadzonych w dniach 27-28 pod Krzepinem i Kossowem. Był w tym czasie w dyspozycji Komendy Głównej AK, ale nie pełnił żadnej funkcji na terenie Okręgu Kielce. Nie był tym samym zastępcą dowódcy Kieleckiego Korpusu AK jak podają niektóre źródła,
-24 października 1944 r. mianowany przez Komendanta Głównego AK a Komendanta Okręgu Kraków. Rozkaz został przesłany do zgrupowania partyzanckiego z opóźnieniem, a dodatkowo oddział toczył w tym czasie walki z Niemcami,
-28/29 października 1944 r. pod eskortą patrolu konnego 74. pułku piechoty Armii Krajowej do majątku pp Sikorskich w Raszkowie. Następnie przez Sędziszów wyjechał do Krakowa gdzie dotarł jeszcze 29 października,
-jesienią 1944 r. zdezawuował inicjatywę pułkownika Kazimierza Putka wcielenia 24. Dywizji Piechoty Armii Krajowej do ludowego Wojska Polskiego nakazując żołnierzom pozostanie w konspiracji,
-od grudnia 1944 r. gen. Okulicki mianował go swym zastępcą, czyli zastępcą Komendanta Głównego AK,
-5 stycznia 1945 r. wydał rozkaz uruchomienia dla żołnierzy oddziałów partyzanckich Armii Krajowej kursów dokształcających w zakresie szkoły powszechnej, gimnazjum lub liceum,
Za Sowieta
-19 stycznia 1945 roku wydał rozkaz rozwiązujący struktury AK w Okręgu Kraków, ale sam pozostał w konspiracji. Regulował wszystkie sprawy konspiracji, pozostając w stałej łączności ze sztabem Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie,
-działa w organizacji NIE, którą kieruje generał Leopold Okulicki,
-7 marca 1945 r. donosił o aresztowaniach przeprowadzanych przez NKWD w Rzeszowskiem. Przeciwdziałał wówczas powrotowi żołnierzy do lasu.
-22 marca 1945 r. gen. Okulicki mianował go swym II zastępcą w Organizacji „NIE”,
-20 kwietnia 1945 r. na kwaterze przy ul. Św. Tomasa 22/15 w Krakowie został aresztowany przez NKWD wraz z grupą najbliższych oficerów swojego sztabu,
-do 23 maja 1945 r. więziony w pojedynczej celi WUBP w Krakowie przy Placu Inwalidów,
-przewieziony na lotnisko w Czyżykach i samolotem przetransportowany na lotnisko Wnukowo w Moskwie, gdzie osadzono go w więzieniu Łubianka,
-wywieziony w rejon Archangielska, prawdopodobnie do Dubrowłagu.
-w 1955 roku powrócił do kraju,
-ożenił się panią Jadwigą z d. Müller, łagierniczką, wdową po por. Bieleniu z 35 pułku piechoty z Brześcia. Ślub odbył się w Łomiankach,
-do marzec 1957 r. pracował w spółdzielni „Mikrokolor” w Krakowie
-zmarł 14 sierpnia 1957 roku w szpitalu w Krakowie. Ciało sprowadziła do Lubaczowa żona. Generał Przemysław Nakoniecznikoff pochowany jest w grobowcu rodziny Müllerów. Obok męża spoczywa jego żona Jadwiga (1916-1959).