Pawłowski Józef
Ksiądz.
Oddział II Wywiad Komendy Okręgu Kielce AK.
Kapłaństwo
Urodził się 9 sierpnia 1890 roku w wielodzietnej rodzinie mieszczańskiej w Proszowicach. Jego rodzicami byli Franciszek i Jadwiga z Kubackich (red.). Uczył się w szkole elementarnej w rodzinnym mieście a później w Państwowym Progimnazjum w Pińczowie.
W roku 1906 wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Kielcach.
W latach 1911-1915 studiował w Katolickim Uniwersytecie w Innsbrucku.
Świecenia kapłańskie otrzymał 13 lipca 1913 roku.
We wrześniu 1916 r. został mianowany profesorem archeologii biblijnej, introdukcji do Pisma św., i egzegezy, w kieleckim Seminarium.
Przez 18 lat (1918-1936) był wicerektorem a przez trzy lata (1936-1939) rektorem tegoż Seminarium.
W 1921 r. nawiązał współpracę z Polskim Towarzystwem Misyjnym. Do Związku Misyjnego Kleru, do którego powstania przyczynił się, dzięki jego gorliwości należało 95% księży diecezji kieleckiej. Z jego inicjatywy na terenie diecezji kieleckiej powstały następujące stowarzyszenia misyjne: Papieskie Dzieło Rozkrzewiania Wiary, Dzieło Dziecięctwa Jezusowego, Papieskie Dzieło św. Piotra Apostoła, Krucjata Misyjna, Związek Misyjny Polek, Liga Dzieci dla Afryki. Członkowie tych stowarzyszeń wspierali duchowo i materialnie dzieło misji.
II wojna światowa
Tuż po wybuchu wojny, 16 listopada 1939 r. objął stanowisko proboszcza parafii katedralnej w Kielcach. Zasłynął z roztaczanej opieki nad bezdomnymi. Rozdawał im ubrania, pożywienie, pieniądze.
Po to, by mieć wstęp do obozów jenieckich, w których w Kielcach było wówczas około 5 tysięcy polskich żołnierzy wziętych do niewoli, ks. Pawłowski postarał się dla siepie o nominację na kapelana Polskiego Czerwonego Krzyża. W obozach jenieckich brak było żywności, odzieży i doskwierały różne choroby, szczególnie czerwonka. Proboszcz Pawłowski udzielał jeńcom pomocy duchowej, przyjmował od nich listy, wysyłał pieniądze dla ich rodzin, dostarczał jeńcom cywilne ubrania i ułatwiał ucieczkę.
Zapewne wtedy nawiązał kontakt z Oddziałem II Wywiad Komendy Okręgu Kielce. Wszedł do zespołu do zadań specjalnych którym kierowała Stefania Gierowska „Pnienia”.
Został aresztowany 10 lutego 1941 r., wraz z wpadką siatki Związku Walki Zbrojnej. Przez dwa miesiące więziono go w więzieniu kieleckim.
15 kwietnia 1941 r. wywieziono go do obozu koncentracyjnego w Auschwitz-Birkenau, gdzie otrzymał numer obozowy 13155.
4 maja 1941 r. ks. Pawłowski został przewieziony do Dachau. W tym obozie koncentracyjnym, jako więzień z numerem obozowym 25286, przebywał przez ponad osiem miesięcy.
9 stycznia 1942 r. został zamordowany (zdaniem więźniów został rozstrzelany lub powieszony).